Drie weken geleden schreef ik over een nieuwe vakantiebesteding: schrijven voor het Noordhollands Dagblad. Na een maand kan ik zeggen dat ik geen betere keuze had kunnen maken. Dit werk is uiterst flexibel, waardoor ik wat geld kan verdienen, en tegelijkertijd nog vakantie kan vieren. Of dat nog niet genoeg is, heb ik ook veel aan het werk zelf. Het werken bij de krant is dynamisch en leert me precies de vaardigheden die ik zocht.
Een wonder
Een krant heeft een korte spanningsboog. ’s Ochtends wordt bepaald wat er ’s avonds in de krant moet komen. Het heeft in die zin wel iets weg van een kermis. Als journalist, en zeker als freelance journalist zoals ik, moet je dit ritme aankunnen. Want degene die je wil interviewen, moet wel beschikbaar zijn, of überhaupt in de krant willen. Vervolgens moet ik ervoor waken dat ik de informatie weet te krijgen die ik nodig heb. Zo gebeurde het mij in het begin nog wel dat ik er thuis achterkwam dat ik cruciale informatie miste. Vervolgens moet ik diezelfde dag van al die informatie een leuk stuk zien te schrijven. Het is elke keer weer een wonder te zien wat het uiteindelijke resultaat is geworden.
Ingesleten basistechnieken
Na verloop van tijd komt er routine in. Dat komt ook omdat ik houvast heb aan de Interviewtraining van Hanneke Groenteman en Djoeke Veeninga. Zo begin ik een interview met de vragen wie, wat, waar en wanneer, om vervolgens te vragen naar het waarom en het hoe. Een stuk begin ik met een concrete anekdote, om vervolgens uit te zoomen naar het grotere plaatje. Dit lukt niet altijd, maar dan heb ik de volgende dag de kans om het opnieuw te proberen. Daardoor is dit werk precies wat ik ervan hoopte te krijgen: in plaats van een vacuüm, is de zomer een praktische leerschool geworden. Na de zomer zijn deze basistechnieken zo ingesleten, dat ik er als dagvoorzitter nauwelijks meer over hoeft na te denken.
‘Leuk’
Ook leer ik heel veel verschillende mensen te interviewen, en met veel verschillende situaties om te gaan. Zo interviewde ik twee basisschoolleerlingen over de zomerschool waar ze aan deelnamen. Vraag je hun hoe ze het vinden, dan is het antwoord steevast ‘leuk’. Niet echt spraakmakend te noemen. Vraag je hun echter naar het verschil tussen de zomerschool en de gewone school, dan hebben zij een breder antwoord. Een andere keer mocht ik een restauranthouder interviewen. Aan de telefoon was hij enthousiast. Maar toen ik eenmaal arriveerde, bleek hij het veel te druk te hebben om even rustig te gaan zitten. Na een uur wachten kwam hij met een goede oplossing: we zouden elkaar later op de dag bellen. De volgende keer zal ik degene zijn die dat voorstelt.
Ahold Delhaize
Een interview voor de krant is de ene keer persoonlijker dan de andere keer. Nu eens sta je op het bordes van Ahold Delhaize een protestactie van de jongerentak van Milieudefensie te verstaan, dan weer sta je in de achtertuin van de dochter van een vrouw die wordt onderscheiden met een lintje. Het ene onderwerp staat ook dichterbij dan het andere. Zo zul je mij niet snel zien meedoen aan een prutrace door de sloten van een weiland heen. Een kermis die prikkelarm wordt gemaakt voor bewoners van Breidablick die een al dan niet aangeboren hersenbeschadiging hebben, heeft dan wel weer mijn persoonlijke interesse. Het maakt allemaal niets uit. Overal is wel iets over te schrijven, en morgen is er weer een dag. Een ding is zeker: dit werk is te leuk om na de vakantie mee te stoppen.
