Niet meer dan logisch
Van de week kreeg ik tot twee keer toe te horen dat ik zulke goeie, scherpe vragen stel. Ik vond dat een mooi compliment, maar voor mij is dat niet meer dan logisch. Als ik dat niet zou kunnen, zou ik namelijk niet mijn werk naar behoren kunnen doen. Als dagvoorzitter moet je je sprekers aan de tand kunnen voelen als de bijeenkomst daarom vraagt. Als adviseur moet je je klant middels de juiste vragen naar een inzicht kunnen brengen (dat werkt beter dan zelf het antwoord geven). En als tekstschrijver moet je te weten komen voor wie precies je schrijft en met welk doel.
De kern van een verhaal
Kritische vragen, daar hou ik van. Vragen die de vinger op de zere plek leggen. Daar ligt namelijk de crux, en als je die hebt, ben je bij de kern van een verhaal. Soms moet het een beetje schuren, je moet namelijk eerst ergens doorheen breken. Dat maakt je in eerste instantie niet populair, maar het brengt de situatie uiteindelijk wel verder. Daarnaast weet een ander zo altijd wat diegene aan mij heeft. Ik ben transparant, ik houd niets achter. Met een gezonde dosis humor zorg ik ervoor dat ik daar de relatie niet mee schaad. Het laatste wat ik namelijk wil, is een verbroken relatie.
Een serieuze zaak
Een leerling die alleen maar braaf studeerde ben ik nooit geweest. Op de middelbare school al dacht ik graag op beleidsniveau mee. Waar de leerlingenraad voor de meeste leden een vrij-af voor de les leek te zijn, was het voor mij een serieuze zaak. Hier kon ik invloed uitoefenen, hier kon ik mijn gezichtspunt van leerling inbrengen, hier mocht ik meedenken over dingen waar menig ander maar weinig tot niets van meekreeg. Dat vond – en vind – ik interessant.
Studeren met een functiebeperking
Op de Universiteit van Amsterdam stond het studeren zelf voor mij zelfs op het tweede plan. Tuurlijk, ik zorgde dat ik mijn werk altijd ruim voor de deadline inleverde, maar ook hier dacht ik liever op beleidsniveau mee. Al aan het begin van mijn studie werd ik gevraagd voor een toen nog op te richten universiteitsbrede Student Disability Platform. Samen met een paar andere studenten met een functiebeperking adviseerde ik de universiteit over studeren met een functiebeperking. In die hoedanigheid had ik weleens een gesprek met leden van het college van bestuur, mocht ik de minister van onderwijs mede ontvangen en was ik een van de weinigen die de eerste tekeningen voor een nieuw universiteitskwartier mocht zien (‘hoe kom je met een rolstoel op die verdieping?’).
Van alles en nog wat
Maar ik heb nog veel meer gedaan op de UvA. Ik was lid van de Opleidingscommissie bij Frans, ik stond op de kandidatenlijst voor de facultaire studentenpartij Trots op FGw (ToF) en ik werd als student gehoord door de visitatie ter heraccreditatie van de opleiding én de universiteit als geheel. Bij de ene club kon ik moeiteloos mijn zorgen uiten, bij andere medewerkers stelde ik kritische vragen en bij weer andere vertegenwoordigers wist ik dat ik behendig te werk moest gaan: ik wilde de universiteit niet voor schut zetten, maar ik bleef ook trouw aan mezelf en mijn eigen, kritische blik. Ook dat laatste werd uiteindelijk gewaardeerd.
De échte angel
Ook als burger wil ik niet zomaar leven en laten leven. Ik wil ervoor zorgen dat anderen net zo’n leven kunnen leiden als elk ander. Dat je kunt dromen, en die dromen vervolgens waar kunt maken. Te veel mensen kunnen dat nu niet. Omdat ze te weinig geld krijgen als ze een uitkering hebben en daar niet zomaar mee bij kunnen verdienen. Omdat de samenleving voor hen te ingewikkeld is of andere te hoge drempels kent. Of simpelweg omdat anderen hun niet diezelfde kansen gunnen. Daar maak ik mij zorgen om, dat wil ik veranderen. Daarom heb ik mij kandidaat gesteld voor de gemeenteraad. Met kritische vragen hoop ik dan te zien waar de échte angel zit. Dan pas weet je wat je te doen staat.
