Kinderen zijn de moeilijkste mensen om te interviewen (mensen met een pittige verstandelijke beperking daargelaten). Toch weiger ik een kind tot alleen een kind te reduceren. Om in de journalistieke praktijk zover te komen, heb ik een weg moeten afleggen.
Aversie
Lange tijd had ik een aversie tegen kinderen. Kinderen kunnen uiterst direct zijn en als je een handicap hebt, is dat niet altijd prettig. Dan kijken ze je na en vragen ze aan hun moeder: wat heeft die jongen? Je wordt dan weer geconfronteerd met je eigen onvermogen. Met mijn sterkste kant, het spreken, kun je dan weer niet zo gauw bij kinderen terecht. Logisch, het redeneren is, zeker bij jonge kinderen, nog volop in ontwikkeling. Toch vond ik anderhalf jaar geleden dat ik daar iets mee moest, ongemakken zijn er om overwonnen te worden. En zo besloot ik een dag in de week op mijn oude middelbare school te werken. Ik merkte in dit werk al gauw dat het kinderen helemaal niet boeit wie je bent, kennis die mijn klussen bij de krant zouden vergemakkelijken.
Zonder kinderen kan niet
Want in de regionale journalistiek kom je nogal wat kinderen tegen. Zo had ik van de week nog een reportage over paaseieren zoeken in het Beemster Bomenmuseum. En een reportage over kinderen die paaseieren zoeken zonder die kinderen zélf aan het woord te laten, dat kan niet. Inmiddels weet ik uit ervaring dat kinderen inderdaad de moeilijkste mensen zijn om te interviewen (mensen met een pittige verstandelijke beperking daargelaten). Alles is ‘leuk’ en soms weten ze het antwoord op heel normale vragen niet. Omdat dit niet mijn eerste reportage met kinderen was, had ik in ieder geval één vraag voorbereid. Want hoe doe je dat, eieren zoeken, welke tactiek gebruik je dan? Tot mijn eigen verrassing kreeg ik meteen twee totaal verschillende reacties: ‘goed zoeken’ en ‘snel rennen’.
Nitwits
Maar met die antwoorden had ik nog niet genoeg, ik wilde ook weten hoe het ging, dat eieren zoeken. Hoewel ik mezelf er op een gegeven moment ook op betrapte, weiger ik kinderen gesloten vragen te stellen. Ik wil van hen zélf het antwoord horen. Kinderen kunnen zich misschien nog niet helemaal goed verbaal uiten, je moet ze daarom niet als nitwits behandelen. Een negenjarig meisje antwoordde ‘Het was leuk, maar ook lastig’. Kun je niet zoveel mee, en dus vroeg ik zoals altijd door: wat was er dan zo lastig? “Er zaten er veel hoog in de boom of in een gaatje en dan lag er gras overheen.” Aha, daar hebben we wat aan! Had ik een gesloten vraag gesteld (“Het was zeker goed zoeken?”), dan had ik dit antwoord niet gehad.
Op de knieën
Op een gegeven moment zag ik een zesjarig meisje zowaar onderhandelen met haar driejarige tweelingbroer en -zus (weliswaar geholpen door haar moeder, maar toch). Zij was ingedeeld in het vak waar kleine eitjes gezocht moesten worden, maar wilde net zo’n groot ei hebben als haar broertje en zusje. Omdat dat meer chocola is, zou je kunnen denken. Toen ik het meisje zelf aansprak, merkte ik dat ze verlegen was. Ik besloot iets te doen wat ik tot dat moment nooit had gedaan: ik ging op mijn knieën om werkelijk contact met haar te maken. Zo ontstond er een kort gesprekje. Toen ik haar vervolgens vroeg waarom ze dat andere ei wilde hebben, kwam het hoge woord eruit: ze vond die gewoon mooier. Vol trots ging ik met de quote terug naar huis.
