Van de week zakte de moed me in de schoenen. Bij een gesprek met de makelaar over een nieuwbouwwoning zag ik bewaarheid waar ik al een aantal jaar voor vrees: deelmobiliteit gaat ten koste van inclusiviteit.
Van de week was ik bij de makelaar om een optie voor een nog te bouwen nieuwbouwwoning te bespreken. Een schitterende woning naast een station, typisch zo’n buitenkansje. Er waren alleen twee voorwaarden waar het complex aan moest voldoen wilde ik er wonen. 1) Ik moet mijn fiets er veilig kunnen stallen, en 2) ik moet mijn eigen auto er kwijt kunnen, liefst voor een eerlijke prijs. Al snel bleek dat ik voor mijn fiets niet naar de eerste verdieping hoefde. Daar had de architect een gigantische fietsenstalling bedacht die je kan bereiken met een zogenaamde ‘fietstraplift’ (trap met gleuf voor een fiets). Maar wat bleek: de architect had op de begane grond ook een kleine stalling voor afwijkende fietsen e.d. ingetekend. Fijn!
Moeilijk verhaal
Daarmee was de eerste hobbel genomen. Alleen: die had invloed op de andere hobbel. Want het blijkt zo te zijn dat een extra grote fietsenstalling ten koste mag gaan van het aantal parkeerplaatsen. Daarbovenop mocht het aantal parkeerplaatsen nog verder verminderd worden door er vijf te reserveren voor deelauto’s. Waar ik in mijn voorbereiding dacht dat de resterende 115 parkeerplaatsen verdeeld moesten worden over de 116 koopappartementen, de gebruikers van de ‘commerciële ruimte’ op de begane grond en bezoekers, bleken óók nog de mensen uit de ernaast gelegen huurflat er hun auto kwijt te moeten. De mogelijkheid om een parkeerplek te huren werd met de factor belangrijker. Want zonder auto kan ik mijn werk als dagvoorzitter niet uitvoeren. En door de aanpassing die ik nodig heb (een stuurknop en een automaat) is een deelauto een moeilijk verhaal.
Alles gereserveerd
En dus uitte ik mijn wens naar de makelaar om zo’n plek te reserveren, à €80,- per maand. “Nou, dat gaat niet, want alle plekken zijn al gereserveerd”, reageerde de makelaar. Even zakte alle moed me in de schoenen. Laat maar zitten, ik zoek wel verder. Ik moet er op dit soort momenten altijd voor waken dat ik niet overmand word door een gevoel van onmacht. Het is een probleem dat ik een aantal jaar geleden al aan zag komen. Eenzelfde tendens zie je namelijk in grote steden, waar men het parkeerprobleem hoopt op te lossen met deelmobiliteit. Leuk als je daar zo in kan stappen, maar wat als dat niet kan en je ook geen recht hebt op een gehandicaptenparkeerkaart? Ik zeg altijd dat ik een lichte handicap heb, maar op dat moment is juist dat knap frustrerend, want je valt buiten alle voorzieningen.
Geen keuze
Dan hebben we het nog niet eens over dat huurbedrag gehad. Een optie voor degenen die kunnen kiezen tussen een eigen auto en een deelauto, maar ongelijkwaardig voor degenen die die keuze niet hebben (en dus in strijd met het VN-verdrag Handicap). Daarom ga ik binnenkort op aanraden van de makelaar naar de VVE-beheerder om te vragen of er iets aan die €80,- te doen valt (nee heb je, ja kan je krijgen). Want toen de makelaar kort na haar reactie de ruimte verliet om met haar collega te overleggen, bleek er net een parkeerplek vrijgekomen te zijn. “Die komt op naam van Thijs”, hoorde ik haar zeggen. Soms zou je bijna in goden geloven.
