Over een paar weken ga ik een lang weekend naar Barcelona. Alleen. En dat vind ik om meerdere redenen best spannend. Een van die redenen is vrij praktisch. Want als je een lichte vorm van Cerebrale Parese hebt, met daarbij een verminderde fijne motoriek, zijn dingen die voor heel veel mensen vanzelfsprekend zijn, ineens minder vanzelfsprekend. Een blog over het smeren van broodjes en het afdalen van een bordes.
Georganiseerde reis
Ik ben met recht een reislustig type. Ik hou van sociale geografie en ik ben daarom nooit uitgekeken op andere talen, gewoontes en gebruiken. Wanneer ik net op vakantie ben geweest, filosofeer ik stiekem alweer over de volgende vakantie. Komende zomer heb ik geen reisgezelschap kunnen vinden, en dus sta ik ervoor alleen op reis te gaan. Dan kan je het jezelf makkelijk maken door aan een georganiseerde reis mee te doen, maar dat gaat me niet bevallen. Ik wil namelijk net doen alsof ik in een stad woon. Tuurlijk, ik wil graag de bezienswaardigheden van een stad zien. Maar vervolgens loop ik liever net iets langer door tot ik dat ene lokale barretje in dat steegje vind, in plaats van neer te ploffen bij de eerste de beste toeristentent.
Schoongemaakte vis
Als je een handicap hebt, is het wat lastig alleen op vakantie te gaan. En dat begint al bij het ontbijt. Niet thuis in je ruime keuken met je eigen bestek, maar op een klein tafeltje met kleine stukjes boter waarvan je eerst het folie eraf moet zien te krijgen. Vervolgens wil ik natuurlijk wel wat zien. In Barcelona het Park Guëll bijvoorbeeld. Daar is meteen de volgende uitdaging, want hoe kom ik met mijn belabberde evenwicht die trap zonder leuningen af? Tuurlijk, alles valt te vragen, en dat doe ik dan ook. Maar soms zou ik willen dat dingen gewoon wat minder energie kosten. En dat ik gewoon Spaans kan spreken. Want leg maar eens in handen en voeten uit dat je een vis schoongemaakt geserveerd wil hebben.
Dolmabahçepaleis
Dat doet me denken aan een bezoek aan het Dolmabahçepaleis in Istanbul. Ik was daar met mijn oma vorige zomer, en zij is fysiek ook niet de sterkste meer. We moesten een trap op om de route door het gebouw te vervolgen. Alleen: ze durfde daarna de trap niet meer af. We wilden vragen of er toevallig ergens iets van een lift was, en of anders iemand van het personeel haar kon helpen. Niemand sprak echter ook maar een woord Engels. Mijn oma werd meegenomen en even later kwam ze een paspoort armer en een rolstoel rijker weer terug. Maar daar kom je de trap niet mee op. Verspilde moeite om niets. Het gaat erom dat je dingen vraagt die buiten de routines vallen. En dan hangt het van degene aan wie je de hulp vraagt af of je daadwerkelijk krijgt wat je wilt.
Het maximale
Af en toe vraag ik me af waarom ik voor mijn eerste reis alleen naar een land ga waar ik de taal niet van ken. Ik moet mijzelf om de een of andere reden altijd weer tot het maximale uitdagen. Ergens ook wel weer gezond, want ik laat mij niet leiden door mijn handicap, maar door mijn interesses. Ik wil namelijk al jaren naar Barcelona om de meesterwerken van Gaudí te bewonderen, maar het kwam er maar niet van. En ergens denk ik ook wel dat het goedkomt. Die Spanjaarden doen toch aan een siësta, dan profiteer ik daar maar ook gelijk van. En ben ik te moe om dat hele end te lopen, dan houdt niemand mij tegen de metro te nemen. Google Translate is allang uitgevonden en hulp moeten vragen leidt ook tot contactmomenten: wie weet wat dat allemaal weer teweegbrengt. Wordt vervolgd!
