Van de week was ik weer naar een schitterend concert in het Concertgebouw. Deze concertzaal blinkt uit in service: de personeelsleden zijn stuk voor stuk vriendelijk en voorkomend, de organisatie loopt op rolletjes en door de ambiance voel je je er elke keer helemaal in de watten gelegd. Er is alleen één ding dat mijn ervaring in het Concertgebouw ten negatieve beïnvloed: ze hebben er geen rietjes. En dat is vervelender dan je denkt.
Merkwaardig
Je kunt mij een ware cultuursnuiver noemen. Regelmatig ben ik in de theaters te vinden. Nu eens voor een cabaretvoorstelling, dan weer een serieus toneelstuk. Een aantal keer per jaar maak ik gebruik van mijn Entrée-lidmaatschap en zit ik voor een dubbeltje in het Concertgebouw te genieten van oorstrelende muziek. In de pauze drink ik graag een drankje (van kunst krijg je merkwaardig genoeg snel dorst). In de meeste theaters is het de gewoonte dat uit het flesje te drinken, eventueel met een rietje dat ter grijp aangeboden wordt. Maar niet in het Concertgebouw. Daar is het de regel dat je uit een glas drinkt. En dat snap ik ook wel, dat hoort bij de allure van de plek.
Met je mond
Waar het Concertgebouw alleen niet bij stilstaat, is dat zo’n rietje voor sommige mensen een bittere noodzaak is. En ook voor mij is een rietje uit een flesje veel comfortabeler dan drinken uit een glas. Ik hoef 1) niet krampachtig aan een tafeltje zo’n glas te vullen omdat het er anders naast gaat, 2) niet bij dat tafeltje te blijven staan omdat ik een vol glas niet zomaar kan tillen en 3) minder energie te verspillen aan het drinken van een glaasje fris. Drink het gewoon met je mond aan het flesje, zou je kunnen denken. Maar daar is er het gevaar dat ik te veel tril, waardoor niet alles in mijn mond komt, eufemistisch gezegd. Ik vertrouw mijn eigen lichaam daar net te weinig voor.
Smerig
Dus ik heb een rietje nodig als ik wat wil drinken. Nou liet ik laatst al zien dat ik altijd metalen rietjes bij me heb. Die rietjes hebben me in menige situaties geholpen als er geen andere rietjes voorhanden waren. Die rietjes doe ik na gebruik niet terug in de stoffen etui (dat is smerig), maar in een apart plastic zakje. Thuis moet ik niet vergeten ze daar weer uit te halen om ze in de afwasser te doen (daarom laat ik ze ook liever onberoerd als er wél andere rietjes aanwezig zijn). Maar in het Concertgebouw laat ik graag mijn tas achter bij de garderobe, dat scheelt mij namelijk ook gedoe en energie. Daardoor heb ik ook geen handige plek om het plastic zakje met vuile rietjes in te doen. En om dat dan in de binnenzak van mijn colbert te doen… Liever niet.
Onbruikbaar
Nou heb ik bedacht dat als ik naar het Concertgebouw ga, ik wegwerprietjes in de binnenzak van mijn colbert steek. Dat werkt. Tenminste, in gebruik. Ook hier gaan namelijk allerlei denkstappen aan vooraf. Want wegwerprietjes standaard in je tas hebben, heeft geen nut. Ik heb ze maar een paar keer per jaar nodig en áls ik ze dan nodig hebt, zijn ze al helemaal verfrommeld en dus onbruikbaar. Doordat het geen gewoonte is om voor ik de deur uitstap wat wegwerprietjes te pakken, moet ik er actief aan denken ze écht mee te nemen. En dan niet in mijn tas, maar meteen in de binnenzak van mijn colbert. Want anders draait het erop uit dat ik in de pauze terugmoet naar de garderobe omdat ze nog in mijn tas liggen.
Extra opvallen
Daarom is het vervelend dat het Concertgebouw geen rietjes verstrekt. Het is ook geen inclusief denken. Ik ben een uitzondering op de regel en moet er zelf voor zorgen dat ik een rietje heb, waardoor ik extra opval. Een aantal jaar geleden heb ik het Concertgebouw hierover gemaild (als belangenbehartiger heb je nou eenmaal ook een bepaalde verantwoordelijkheid). Ze mailden terug dat er meer mensen zijn die een rietje fijn zouden vinden, en ze waren op zoek naar een duurzaam alternatief dat voor iedereen werkt. Daar zijn ze zo’n drie jaar later kennelijk nog niet klaar mee. En dat terwijl er best een oplossing mogelijk is: zet gewoon een glaasje papieren rietjes bij elke bar en zoek ondertussen uit welk rietje ook werkt voor mensen die papier fijnbijten. Kan ik eens onbezorgd op pad naar mijn favoriete concertzaal.
