Op de middelbare school was mijn handicap een kant van mij die ik het liefst zoveel mogelijk verborg. Tegenwoordig is mijn handicap een manier om me in de wereld te manifesteren.
Negen jaar geleden begon ik met studeren aan de Universiteit van Amsterdam. Al na een maand werd ik gevraagd om in een UvA-breed Student Disability Platform (tegenwoordig ‘UvA IDEAs’ geheten) plaats te nemen. Ik had nooit kunnen bevroeden waar dat toe zou leiden. Ik had op de middelbare school al wel in de leerlingenraad gezeten, en het leek me leuk om aan de universiteit ook mee te denken over beleid. Dat ik er een klein zakcentje aan zou overhouden, was mooi meegenomen. Maar wat bleek: de zitting in dat platform bracht in mij een hele omwenteling teweeg over mijn gedachte over mijn handicap. Iets wat ik op de middelbare school zoveel mogelijk wilde toedekken, bleek nu ineens een functie te hebben. Ik kon me ermee profileren. Het hek was van de dam.
Steeds meer lol
In de jaren die volgden, kreeg ik er steeds meer lol in om van mijn handicap mijn kracht te maken. Niet alleen werd ik op mijn eigen faculteit steeds meer een vraagbaak als het over studeren met een functiebeperking ging, ik begon ook verder te kijken dan de muren van de universiteit. Prompt kwam de vacature voor Minister van Gehandicaptenzaken voorbij. Uit zo’n 120 sollicitanten wist ik het te schoppen tot de laatste zes. Daarna sloot ik me aan bij Wij Staan Op!. Toen ik een eigen bedrijf begon als dagvoorzitter en journalist/tekstschrijver, kwam de les die ik op de universiteit had geleerd weer naar boven; ik moest me profileren op het gebied van inclusie en diversiteit. Dan onderscheid ik me van al die andere dagvoorzitters en journalisten.
Middel
Gaandeweg heb ik geleerd mijn eigen ervaring om te zetten in een bredere kijk op toegankelijkheid, inclusie en diversiteit. Het is voor velen niet relevant als ik zeur dat ik mijn driewielligfiets niet bij alle woningen in mijn (inmiddels gepasseerde) zoektocht kwijt kan, wél als ik daarmee aantoon tegen welke problemen je kan aanlopen in de zoektocht naar een geschikte huurwoning. Door van mijn eigen ervaring een middel te maken voor een hoger doel, voelt het minder kwetsbaar om mijn eigen ervaring te delen, gek genoeg, en bereik ik er meer mee. Maar tegelijkertijd vind ik dat ik juist wél mijn eigen ervaringen en gevoelens moet delen, om aan anderen duidelijk te maken hoe het is om met een handicap te leven.
Jongerengroepsreis
Daarom kies ik er soms bewust voor om meer van mezelf te delen dan ik comfortabel vind. Want ondanks de professionalisering van mijn leven met een handicap blijft mijn handicap een kwetsbare kant van mij. Wat dan weer helpt, is dat ik soms tot mijn eigen verrassing hoor dat ik daarmee een rolmodel ben voor andere mensen met een handicap. Zelf vond – en vind – ik het ook fijn om te kunnen leren van andere mensen met een handicap. Je komt zo ook tot de realisatie dat jij niet de enige bent die met je handicap stoeit. Dus toen Support Magazine me vroeg een artikel te schrijven over hoe het is om met een handicap mee te doen aan een reguliere jongerengroepsreis, greep ik die kans met beide handen aan. Zo help ik andere mensen met een handicap over de drempel.
