Afgelopen zaterdag was ik in de Efteling. Ik had eerder al gehoord over de ‘faciliteitenkaart’ die ze aanbieden aan mensen met een handicap. Deze keer besloot ik er een aan te vragen om het lange staan in de wachtrijen te kunnen vermijden. Wat ik ervoor kreeg, had ik niet kunnen bedenken.
Het vele lopen en staan maakt voor mij een dagje attractiepark vrij intensief. Om hier wat minder last van te hebben, besloot ik zaterdag na enige twijfel (want: is mijn handicap daar groot genoeg voor) bij de Efteling een faciliteitenkaart aan te vragen. Hiermee krijg je toegang tot de zogenaamde ‘rolstoelingang’ (kan dat niet ‘toegankelijke ingang’ heten?). Het aanvragen van zo’n pas bleek makkelijker dan gedacht: na het invullen van mijn naam en een korte verklaring had ik mijn digitale pas zo geregeld. Toen ik die pas las, voelde ik me lichtelijk bedonderd. Er stond namelijk de disclaimer op dat het wachten bij de rolstoelingang niet korter zou duren dan bij de gewone ingang. Maar het ging mij er juist om dat ik minder lang hoefde te staan.
Disclaimer
Mijn beste vriend zonder handicap en ik besloten toch de proef op de som te nemen. Carnaval Festival was de eerste attractie die eraan moest geloven. Rechts van de gewone ingang was een klein portaal voor mensen met een handicap. En wat schetste mijn verbazing: we konden zittend wachten! Ook bij de volgende attracties stonden steevast banken of konden we na even wachten zo doorlopen – drempelvrij uiteraard. Maar dat was niet alles: bij Carnaval Festival werd ook de band stilgezet zodat we rustig in- en uit konden stappen. Het wachten werd zo overzichtelijk en rustig, alle energie kon naar de attractie zelf gaan. Al snel werd duidelijk dat de zin op de faciliteitenkaart een disclaimer was: meestal zaten we na tweederde van de reguliere wachttijd al in het karretje.
Oneerlijk
Voor wie denkt dat die kortere wachttijd oneerlijk is: ik zou graag eens willen ruilen. Dagelijkse handelingen die voor anderen volstrekt vanzelfsprekend zijn, kosten mij veel meer moeite. Dan is het ook weleens fijn meer gemak te hebben dan mensen zonder een handicap. En dan nog is het soms gênant. Sta je ineens oog-in-oog met regulier wachtenden terwijl jij vanaf de uitgangskant lijkt voor te dringen. En wat dacht je van al die mensen die bij Carnaval Festival stilzitten in de attractie omdat jij nog moet instappen. Bij Vogelrok moesten we na de – best steile – reguliere ingang opeens rechts aanbellen bij een deur. Sta je daar in een hoekje te wachten terwijl iedereen je aanstarend voorbijloopt. Dat kan eleganter. (Nou goed, toen die deur eenmaal openging stonden we wel ineens op het perron. Wachttijd: tien minuten.)
Intekenen
Elke attractie had een ander beleid. Soms was er geen aparte rolstoelingang en konden we via de uitgang instappen. Vaak werd de rij om het kwartier geopend om zo’n zes man door te laten, kwamen we proefondervindelijk achter. Omdat de banken de rij in de war brengen, moet je als medewerker een systeem hanteren om een eerlijke volgorde te houden. Bij Joris en de Draak dachten we dat de chaotische medewerker andere mensen voor liet dringen. Bij Baron 1898 kwam de medewerker af en toe naar ons toe om nieuwe wachtenden in te tekenen én en passant te vertellen hoe lang het wachten zou duren. Na afloop stond ze aan onze kant van de kar klaar om eventueel te helpen. Zo wisten we precies waar we aan toe waren en konden we rustig wachten.
