Een paar weken geleden presenteerde ik een bijeenkomst van het SamenSpeelNetwerk. In de voorbereiding kreeg ik er al ontzettend veel zin in, op een punt na: die ellenlange paneldiscussie op het eind. Want hoe vul je een discussie van maar liefst drie kwartier?
Ik was gevraagd om als dagvoorzitter een bijeenkomst van het SamenSpeelNetwerk te leiden. Het SamenSpeelNetwerk is een samenwerking tussen de Nederlandse Stichting voor het Gehandicapte Kind en Jantje Beton. Het thema zou gaan over hoe je ervoor zorgt dat kinderen met en zonder beperking op een prettige manier met elkaar kunnen spelen in een speeltuin. Om de zaal daarover met elkaar van gedachte te laten wisselen, was er achterin het programma van de middag maar liefst drie kwartier ingeruimd voor een paneldiscussie. Daarbovenop had de opdrachtgever bedacht de definitieve vragen voor dat gesprek pas vlak voor dat gesprek te bepalen. Dan zou dat gesprek namelijk het beste aansluiting vinden op de dag.
Worst case scenario
Hoewel ik met behulp van basismoderatie al best veel uit een publiek kan halen, begon ik het daags ervoor toch spannend te vinden. Drie kwartier, hoe kun je dat vullen met een paar vragen en een paar mensen op het podium? De opdrachtgever had wel vertelt dat het een actieve zaal zou zijn, maar dat zou ook toeval kunnen zijn geweest. Ik moest hoe dan ook een plan hebben dat ook werkt in een worst case scenario. Ineens had ik wel een aardige oplossing om de tijd op een zinnige manier te vullen. Ik zou de mensen in de zaal over elke vraag eerst in kleine groepjes met elkaar laten discussiëren. Vervolgens zou ik centraal een paar antwoorden bij verschillende groepjes halen om het panel daar dan weer op te laten reageren.
Tikkende klok
Op de middag zelf werd de geruststelling van de opdrachtgever bewaarheid: de zaal bleek inderdaad een assertieve te zijn. Een pak van mijn hart, én een leuk gegeven. Want een actieve zaal geeft veel terug en dat geeft de mogelijkheid om te freewheelen. Na de workshopronde was het tijd om op te gaan voor de paneldiscussie. Alleen: de opdrachtgever gaf zelf ook een workshop en daardoor was ze maar kort beschikbaar om de beloofde vragen met me te formuleren. Terwijl ik de klok vooruit zag tikken, had ik nog steeds geen goeie vragen voor de discussie. En de zaal mag dan wel actief zijn, je mag nooit maar zien wat er komt. Gelukkig heb je als dagvoorzitter altijd een mate van beslissingsbevoegdheid. Ik besloot de koffiepauze vijf minuten langer te laten duren zodat we net wat meer tijd hadden voor het formuleren van die vragen.
Vergeten
Zo stond ik uiteindelijk goed voorbereid weer op het podium om het paneldiscussie in te leiden. Mijn idee was om eerst een paar minuten te besteden aan ervaringen van de workshops. Maar aangezien de vragen die we zojuist bedacht hadden daar ook op sloegen, besloot ik in een split second dat deel te integreren in de paneldiscussie. Wat volgde overtrof mijn verwachting. Het publiek was zo gewend aan het nemen van het woord dat ik nauwelijks het gesprek op gang hoefde te houden; doorvragen was meestijds al genoeg. Halverwege kwam ik er zelfs achter dat ik de vorm van de groepjes helemaal vergeten was. Was dat erg? Geenszins! Het publiek had nu eens écht tijd om met elkaar en het panel in discussie te gaan. “Het was een zinvolle bijeenkomst,” zuchtte een deelnemer na afloop tevreden.
