Soms vragen mensen mij wat ik zoal doe als dagvoorzitter. Dan moet ik in mijn hoofd altijd even mijn agenda tevoorschijn halen, want dat kan ik alleen maar met een paar voorbeelden vertellen. Om je een completer beeld te geven heb ik hier een overzicht aan klussen van de afgelopen paar maanden uiteengezet. Hou je vast, het leven van een dagvoorzitter is dynamisch.
Als dagvoorzitter is geen dag hetzelfde. Sta je de ene dag voor een zaal van driehonderd man, de volgende dag doe je dat met net zoveel plezier voor een clubje van dertig. Het is precies dit aspect wat ik zo leuk vind aan dit vak. Maar dat niet alleen, je leert als dagvoorzitter van elke bijeenkomst wel wat. En laat ik het nou net zo leuk vinden om het mozaïek dat mijn venster op de wereld vormt nog kleurrijker te maken. De afgelopen paar maanden heb ik de meest uiteenlopende evenementen mogen presenteren. Begin oktober was dat het Dutch Media Week Award Dinner. In Beeld en Geluid leerde Merlijn Twaalfhoven ons te kijken naar hoe media ons kunnen verbinden met elkaar in plaats van dat die alleen maar polariseren. Maar dat was niet alles.
Drukke maand
Ik stelde een moeilijke vraag aan Albert Verlinde (gewoon, omdat dat kan) en ik genoot van het diner. Prijswinnaar Sahil Amar Aïssa zag ik een paar dagen later in Khalid en Sohpie om de boodschap in zijn bedankspeech nog eens dunnetjes over te doen (vanaf 04:00). De dag ervoor was ik in Den Haag om een gezamenlijke intentieverklaring VN-verdrag Handicap te begeleiden, die ondertekend werd door verschillende Haagse onderwijsinstellingen. Dit is belangrijk, want iedere student is anders en als onderwijsinstelling moet je een klimaat creëeren waarin elk student zich gezien voelt. November was een drukke maand en startte in het Museum van de Geest in Haarlem. Voor de tweede keer mocht ik de jaarlijkse Netwerkbijeenkomst Speciaal Onderwijs van Plein C presenteren. Want hoe bied je cultuur aan aan kinderen die net iets anders functioneren?
Rust en vertrouwen
Nou, door als cultuurdocent veel rust en vertrouwen uit te stralen, zodat de leerlingen een band met je kunnen opbouwen. In Amsterdam vierde ik met de zaal dan weer het tienjarig bestaan van sociale coöperaties in Nederland. De planten, de fijne lunch, de keynote, de muziek én de overheerlijke hapjes werden allemaal verzorgd door mensen die weer aan het werk gaan zonder meteen hun uitkering te verliezen. Stichting Jeugdinterventies huurde mij in om in een Antroposofisch gebouw in Zeist de Masterclass voor jeugdzorgmedewerkers te verzorgen. We begrepen van ex-gedetineerde Alexander Reyes-Rodriguez dat je een cliënt vooral moet laten voelen dat diegene eruit kan komen, hoeveel shit diegene ook heeft. In een Pathé-zaal in Arnhem draaide een paar dagen later de derde SamenSpeelNetwerk-bijeenkomst van dit jaar, en wel in een Sinterklaas-thema. Hier zag ik hoe je een inclusieve intocht organiseert en op welke manier gamen kan bijdragen aan meer contact in de buurt.
Ede en Tilburg
Het congres van Netwerk Cliënt-en-Raad Zorg vond dan weer in Ede plaats. Een zaal aan cliëntenraadsleden van zorginstellingen leerde hoe ze nog beter kunnen samenwerken met de Raad van Bestuur en de Raad van Toezicht, in het licht van het veranderende zorglandschap en een wet die aangepast moet worden. Geen wonder dat ze beter betaald willen worden. Diezelfde avond mocht ik na een bourgondisch diner in MindLabs (Tilburg!) het Lustrum Event van CommunicatieClub Brabant schwung geven. Hier vertelden twee docent-onderzoekers aan communicatieprofessionals hoe je je communicatie aanpast aan een economie die steeds meer gaat over impact op mens en milieu dan over simpelweg geld verdienen.
Goh, je maakt wat mee als dagvoorzitter. Dan is het fijn om na zo’n periode gewoon weer thuis achter je laptopje een paar artikelen te kunnen schrijven. Maar lang duurt dat niet, want wat kijk ik uit naar al die mooie momenten die me volgend jaar te wachten staan! De koffie staat klaar.
