Vorige zomer was ik in mijn eentje op vakantie in de Elzas. Ik besloot het aangename te verbinden aan het nuttige en de reis te verslaan. Na een aantal maanden leidde het tot een publicatie.
Vorige zomer was ik een ruime week in mijn eentje op vakantie in de Elzas. Als je alleen reist, is het delen van je reiservaringen op social media een fijne manier om toch nog iets van gezelschap te hebben. Mensen die op Facebook bevriend met mij zijn, hebben daardoor de autovakantie met mij mee kunnen volgen. Wat een enkeling misschien zal zijn opgevallen, is dat ik bij dat verslag best wat foto’s deelde. Dat doe ik normaal gesproken niet zo, ik had dan ook een dubbele agenda. Ik had al voor mijn vakantie aanving bedacht dat het leuk zou zijn om te kijken of ik mijn reisverslag gepubliceerd zou kunnen krijgen in een tijdschrift over Frankrijk. En ik wist dat als ik dat zou willen, ik ook foto’s zou moeten hebben.
Facebook-aantekeningen
Ik had het nog nooit gedaan, dus ik dacht dat ik het wel kon. De dagelijkse verslagen op Facebook gebruikte ik als aantekeningen voor mijn te publiceren verhaal. Ik had geen camera tot mijn beschikking (daar ben ik sowieso onhandig mee), maar ik had bedacht dat de kwaliteit van mijn iPhone goed genoeg zou zijn. Ik gaf mezelf de opdracht om genoeg foto’s te maken van wat ik onderweg tegenkwam. Iets waar ik in de regel een hekel aan heb, maar wat me tijdens zo’n vakantie wel een fijne bezigheid gaf. Ik fotografeerde karakteristieke huisjes en straten en ik leerde onderweg van andere toeristen welke composities je nog meer kunt maken. De Elzas staat bekend om de bloembakken, dus als ik een foto van een riviertje maakte, moesten die op de voorgrond staan.
Duitse overdaad
Zo liet ik het ene dorp na de andere stad langs mijn kritisch oog gaan. Ik schreef in gedachten een samenvatting van de musea die ik bezocht en ik proefde de streekgerechten. Naarmate ik de regio beter leerde kennen, werd het mij duidelijk dat de Elzas geen puur Frans karakter heeft. In Straatsburg zag ik dat de straatnaamborden in het Elzassisch veel weg hebben van het Duits en ik merkte dat de doorgaans zware maaltijden erg lijken op de Duitse overdaad. Ik wist al wel dat de Elzas een tijdlang Duits is geweest, maar ik had er niet bij stilgestaan dat die invloed verder reikte dan de vakwerkhuisjes (die je overigens ook in andere delen van Frankrijk tegenkomt). Ineens had ik de insteek voor mijn artikel. De Elzas, dat is een tango tussen twee culturen!
Logische verhaallijn
Zo gaat dat vaak als ik een artikel schrijf. Ik verzamel informatie en ik begin daar in mijn hoofd meteen mee te puzzelen tot ik een logisch begin voor een verhaallijn heb. Dan pas heeft het zin om te gaan schrijven, en bij thuiskomst was het artikel dan ook snel geschreven. Maar toen moest het artikel nog gepubliceerd worden. Het tijdschrift dat ik voor ogen had, bleek te hoog gegrepen. Niet alleen werd mijn tekst niet goed genoeg bevonden, met name de foto’s bleek niet van voldoende kwaliteit. Ik kreeg de tip het te proberen bij het En Route Magazine. En zowaar: daar werd het gepubliceerd! Je wordt er niet rijk van, maar dat was ook niet het doel. Ik wilde graag eens in een reismagazine over mijn geliefde Frankrijk staan, en dat is een paar maanden geleden gelukt.
