Gisteravond was ik naar een concert van John Mayer in de Ziggo Dome. Hij bleek niet alleen een steengoeie muzikant, maar ook een begenadigd gastheer. Een analyse.
De Ziggo Dome is een enorm grote zaal, er kan maar liefst 17.000 man in. Dat is krap 10 keer Carré! Het lijkt mij als artiest een hele opgave om met zo’n enorme zaal nog iets van een band te smeden. Sta je niet liever een paar weken in Carré, vroeg ik me van tevoren af, dat is toch veel intiemer dan zo’n grote zaal. Nou, zo zwart-wit is het niet. John Mayer liet me gisteravond zien dat je prima met zo’n grote zaal in contact kan zijn. Want wat blijkt: de zaal is akoestisch zó goed gemaakt dat elke schreeuw aan de andere kant van de zaal prima te verstaan is. Daar maakten mensen dankbaar gebruik van. Zo lieten ze weten hoeveel ze wel niet van Mayer hielden, maar ze vroegen ook verzoeknummers aan.
Intiem
John Mayer leek het allemaal te horen. Hij reageerde gevat op de liefdesbetuigingen, maar hij ging nog veel verder. Want in plaats van keurig zijn setlist af te werken, besloot hij op de verzoeknummers in te gaan. Zo paste Mayer – bewust of onbewust – een van de basisprincipes van het dagvoorzitterschap toe. Namelijk: het publiek is de baas en het is de taak van de dagvoorzitter om ervoor te zorgen dat de zaal krijgt waar het behoefte aan heeft. Door in te gaan op de verzoeknummers, opende Mayer de interactie tussen hem en de zaal. Niet alleen leidde dat tot steeds meer verzoeknummers, die grote zaal werd ineens toch heel intiem, bijna alsof je bij hem aan het podium stond. Maar toen luisterde Mayer niet helemaal naar zijn intuïtie.
Keuzes
Want gaandeweg benoemde hij dat al die onbekende verzoeknummers voor de mensen vooraan wel leuk zouden zijn, maar dat de mensen achterin de zaal waarschijnlijk kwamen voor de bekende nummers. In plaats van de keuze aan de zaal te laten, deelde hij mee te kiezen voor een nog rigoureuzere afwijking van de setlist. Hij had net zo goed even om zaallicht kunnen vragen en kunnen kijken hoeveel mensen er zouden staan voor de verzoekjes en hoeveel mensen er zouden blijven zitten voor het bekende werk. Dat was heel goed mogelijk, want zelfs de vlakke vloer was op basis van zitplaatsen. Doordat hij de keuze zelf maakte, voelde ik mij als toeschouwer niet gehoord. Want ik kwam vooral voor die bekende nummers, en ik had niet de moed daar schreeuwend om te vragen.
Free Fallin’
Ach, het mocht de pret niet drukken. Het gitaarwerk van Mayer is zo goed dat je daar geen bekende nummers voor nodig hebt. En gelukkig eindigde hij de avond waar ik hem van heb leren kennen, namelijk met zijn vertolking van Tom Petty’s Free Fallin’. Zo ging iedereen uiteindelijk toch voldaan naar huis. Een avond Mayer laat zien dat hoe groot een zaal ook is, je kunt altijd contact zoeken met het publiek en intimiteit creëeren. Daarnaast: leeftijd of decennia ervaring hoeft niet zo’n grote rol te spelen. Supporting act Madison Cunningham (onthou die naam) liet zien dat je ook op 27-jarige leeftijd een Ziggo Dome kan domineren. Kortom: ik ben overtuigd. Nu nog even zoeken naar een opdrachtgever die me een klus in de Ziggo Dome geeft.
