Een aantal weken geleden vertelde ik over dat ik voor het eerst alleen op reis zou gaan. Ik vond dat best spannend, omdat sommige dingen minder vanzelfsprekend zijn als je een handicap hebt. Gisteren ben ik teruggekomen van een lang weekend Barcelona. Ik kan zeggen: het is voor herhaling vatbaar.
Zoon met Asperger
In het vliegtuig op de heenweg ging het even minder lekker. Drinken wordt er geschonken in van die plastic bekertjes. Niet handig voor mij. Achteraf had ik een rietje kunnen gebruiken, maar ik vroeg de steward of hij wat water in mijn bidon wilde gieten. Dat wilde hij in eerste instantie niet doen, omdat dan zijn fles snel leeg zou zijn. Toen ik met de billen bloot ging en vertelde dat dat voor mij de enige optie is, besloot hij deze dan maar half te vullen. Prima. Maar dat zo iemand dat niet meteen begrijpt, maakt het soms aardig vermoeiend. Zo onzichtbaar is mijn handicap nou ook weer niet, denk ik dan. De vrouw naast mij begreep mij volkomen en vond de situatie ook merkwaardig. Het gesprek kwam daarmee op inclusie en haar zoon met Asperger.
Zelfservice
Voor de rest verliep de reis opmerkelijk soepel. Waar ik vooraf niet over had nagedacht, is dat de ruimte op een terrastafel bij één persoon twee keer zo groot is en dat de terrassen in Barcelona in de regel breed opgezet zijn. De Barcelonezen waren alleraardigst. Waar zelfservice de regel was, werd het dienblad zonder morren geserveerd, en op verzoek werd het croissantje gesmeerd. Het Engels was van een acceptabel niveau en met wat ondersteunende gebaren werd de boodschap begrepen. Daarnaast is het fijn dat je in je eentje precies kan doen waar je op dat moment behoefte aan hebt. Zo liep ik wanneer ik wilde lopen en anders nam ik de metro. Bij de Sagrada Familia heb ik 2,5 uur doorgebracht. Gewoon, omdat ik alles gezien wilde hebben.
Kortaf
Misschien komt de vanzelfsprekendheid waar de Barcelonezen mee te hulp schieten ook wel omdat ze er zich meer bewust van zijn dat er mensen met een handicap deelnemen aan de maatschappij. Dit zag ik vooral bij de musea terugkomen. Regelmatig kreeg ik vanwege mijn handicap korting, zo nu en dan kon ik zelfs gratis naar binnen. Is dat dan ter compensatie voor het feit dat mensen met een handicap sowieso al meer geld kwijt zijn in het leven? Of is het sociaal vangnet in Zuid-Europese landen gewoon slechter? In Casa Batlló verbaasde ik me over het kortaf praten van de man die mij de audioguide gaf. Pas aan het einde van de audiotour viel bij mij het kwartje: het museum geeft ook mensen met een handicap een plek. Kom daar in Nederland maar eens om!
New York
Ik was nog bang me eenzaam te voelen. Oud zeer, vooral op de basisschool opgelopen. Dat viel alleszins mee! Op het terras was ik bijna nooit de enige die alleen aan een tafeltje zat en Gaudí zorgde ervoor dat ik me prima wist te vermaken. De terugvlucht was ten opzichte van de heenvlucht een verademing. De stewardess maakte een hartelijk praatje terwijl ze met alle vanzelfsprekendheid mijn bidon bijvulde. Het moge duidelijk zijn: samen met iemand anders op vakantie gaan is iets gezelliger, maar alleen reizen doet daar nauwelijks voor onder, zelfs niet als je een handicap hebt. Ik ben benieuwd wat de volgende zomer mij brengt. Ga ik weer alleen op vakantie, dan staat New York hoog op mijn verlanglijstje. Moet ik wel een reeks mooie klussen hebben gehad.
