Je kent het wel, van die sprekers die zo een saai verhaal houden dat je halverwege het verhaal in slaap valt. Als dagvoorzitter is het mijn taak dit soort momenten voor te zijn. Een hele opgave, zeker als je de spreker zelf ook nauwelijks kent.
Als dagvoorzitter moet je een sociaal dier zijn. Bij elke nieuwe klus kom je zo tientallen nieuwe mensen tegen met wie je moet kunnen samenwerken. Het is daarom ook soms een vermoeiend vak. Je moet telkens weer aftasten hoe de ander in de wedstrijd zit en welke ruimte je in het programma kan innemen. Maar dat vind ik helemaal niet erg, het houdt het werk van presenteren afwisselend. Waar je met de opdrachtgever van tevoren al vrij intensief contact hebt gehad tijdens het doorspreken van het programma, is de samenwerking met de spreker ad hoc. Tijdens diens lezing moet ik als dagvoorzitter mijn sociale voelsprieten aanzetten. Want een spreker kan van tevoren wel zeggen dat zijn praatje interessant genoeg is om onderbroken te worden, maar als de zaal halverwege inzakt, moet je daar als presentator toch iets mee.
Spreker onderbreken
Ik probeer elke spreker tijdens een bijeenkomst vooraf gesproken te hebben. Dan weet ik namelijk wat diegene wil gaan zeggen en kan ik mijn aankondiging daar goed op aansluiten. Ik vraag in dit gesprek ook altijd naar of de spreker interactie met het publiek aangaat en welke hulp diegene dan van mij nodig heeft. Ik vraag de spreker zelfs altijd of ik diens praatje mag onderbreken voor een vraag aan het publiek. Zo bereid ik de spreker voor op het feit dat die mogelijkheid bestaat, zodat diegene daar tijdens diens praatje niet door overvallen wordt. Tijdens de lezing dwing ik mezelf hetgeen de spreker vertelt en laat zien, te bekijken vanuit het publiek. Is alle jargon bekend? Kom het verhaal aan bij de mensen?
Dilemma
Als het antwoord negatief is, begint het dilemma te lopen. Je wil namelijk niet onnodig ingrijpen. Als er een symbiose tussen de spreker en het publiek is, wil je die als intermediair niet verstoren. Maar je wil ook niet te lang wachten met ingrijpen. Want als de spreker alweer bij het volgende onderwerp is, is het een beetje lullig om dan nog bij het publiek te vragen of ze die ene term twee slides terug wel begrepen hebben. Daarom ben ik het meest tevreden met sprekers die sowieso al interactiemomenten inbouwen. Dan kan ik die gelegenheden aangrijpen om meteen even te toetsen of er nog vragen zijn. In de beste gevallen leidt dit soort momenten tussendoor ertoe dat mensen aangehaakt blijven en aan het einde van de lezing nog net zoveel fut hebben als aan het begin.
Geen zorgen
Soms kom je een spreker tegen die je al langer kent. Eerder dit jaar had ik dat met Jiska Ogier. Zij heeft Wij Staan Op! mede opgericht, waar ik lid van ben geweest. Als jurist gespecialiseerd in het VN-verdrag Handicap kan zij op allerlei terreinen binnen de wereld van inclusie haar licht schijnen. Doordat ik weet dat ze het heel belangrijk vindt dat haar verhaal aansluit bij wat er leeft in de zaal, hoefde ik me geen zorgen te maken over of de zaal aangehaakt blijft. Sterker nog: ze had precies bedacht waar het publiek mocht reageren. Op de dag zelf hadden we aan een blik genoeg. Als dagvoorzitter is het deel van mijn werk om snel met nieuwe mensen samen te kunnen werken. Maar soms is het fijn om precies te weten wat je aan de ander hebt.
