Sophie Hilbrand bewijst dat presenteren een vak is. Het Lagerhuisdebat dat Khalid en Sophie onder haar leiding uitzond, had een spektakel kunnen worden, maar werd een fiasco. In dit blog een analyse van een aantal grove fouten.
Het BNNVARA-programma Khalid & Sophie is al ruim anderhalf jaar op de buis en er zit nog steeds geen souplesse in de uitzending. Dat heeft met name met de presentatoren te maken. Khalid Kasem en Sophie Hilbrand zijn geen echte journalisten, en dat was gisteravond ook weer te merken. Sophie had twee advocaten aan tafel die hun verdediging van Nabil B. hadden neergelegd. Ze wilden niet zeggen waarom ze dat gedaan hadden (waarom zitten ze dan aan tafel, denk ik dan), maar Sophie had evengoed wat onderwerpen om met ze doornemen. Die onderwerpen ging ze braaf een voor een af, en voor het gemak formuleerde ze ook maar meteen de antwoorden. In plaats van dat er een gesprek op gang kwam, keken we naar een dieseltrein die last had van de energiecrisis.
Alles voorgekauwd
Geen journalist, dat tot daar aan toe. Maar Sophie, die al jarenlang op de buis te zien is, viel gisteravond niet alleen als interviewer door de mand, ook als presentator. Het tweede deel van de uitzending was een Lagerhuisdebat tussen jongeren. De jongeren zaten vol vuur en vlam en hadden er duidelijk zin in. Ik vrees alleen dat niet heel veel mensen het gezien hebben. Want voordat er ook maar één argument werd aangevoerd, moest er eerst van alles voorgekauwd worden. Een analyse van Gijs Rademaker over het stemgedrag van jongeren, een aantal proefstemmingen om even met het groene en rode kaartje te oefenen, een voorstelrondje van álle tien de sprekers en een praatje met de jury. Sophie probeerde de spanning op te bouwen, maar gebruikte daar zoveel woorden voor, dat die vanzelf weer afnam.
‘Wie pakt ‘m?’
Na een traditioneel visuele introductie van de eerste stelling kon het debat beginnen. Oh nee, toch niet. Sophie moest eerst het hele filmpje nog samenvatten in maar liefst vijf zinnen. Vervolgens vroeg ze zélf iemand het woord te nemen: “Thom, jij mag het spits afbijten.” Daarmee zette ze al meteen de code dat de deelnemers alleen mochten spreken als Sophie hun naam noemde. Vervolgens stond ze vanaf de zijlijn met een papiertje in de hand iedereen rustig het woord te geven in plaats van in de arena de over elkaar rollende partijen uit elkaar te houden. Toen het debat tegen het einde pas écht op stoom kwam, hielden een dame en een heer zich in omdat ze van Sophie nog niet het woord hadden gekregen. Sophie, totaal niet schuldbewust: “Ja, wie pakt ‘m?” Nou jij, Sophie.
Boksring
Resumerend laat Sophie zien dat het presenteren een vak is. Dat je als debatleider het goede voorbeeld moet geven door zélf kort en met vaart te spreken. Dat je de deelnemers moet enthousiasmeren uit zichzelf en op elkaar te reageren. Dat je af en toe een scherpe vraag stelt om het vuur nog een beetje op te stoken. En dat je vervolgens keihard moet werken om iedereen z’n zegje te laten doen. Een echte debatleider staat als een scheidsrechter in een boksring. Gelukkig hebben de oude rotten in het vak Rob Trip en Jeroen Pauw dat wel begrepen. Als dagvoorzitter ben ik ook in te huren voor het leiden van debatten. Handig om te weten mocht er onverhoopt een kabinet vallen.
